ถ้าเป็นยุคก่อนก็จะมีแต่ระดับ มาร์เซโล ลิปปี้, เซอร์ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน หรือ อาร์แซน เวนเกอร์ และถ้าเป็นในยุคนี้ ก็ต้องเขาล่ะ กุนซือ เฮฟวี่ เมทัล ผู้สร้างตำนาน ณ สนามแอนฟิลด์

คล็อปป์ ให้เหตุผลว่า เขาอิ่มตัวกับความสำเร็จและวิธีสร้างแรงกระตุ้นในทุก ๆ เกม เพียงเพื่อไม่ให้แฟนบอลต้องนั่งตูดด้าน ตบมือเปาะแปะ ทำหน้าซังกะตายในสนาม โค้ชหัวเรือใหญ่อย่างเขา จำต้องที่จะต้องวิ่งกระโดดโลดเต้น เข้าไปสะใจยามที่ทหารขุนศึกของตนเบิกสกอร์ได้ หรือเข้ากดดันกรรมการด้วยใบหน้าเหมือนหมีกระหายเลือด ซึ่งในวัยที่เข้าใกล้เลข 6 ไปทุกขณะ มันคงจะดีกว่าที่จะได้พักทั้งร่างกายและจิตใจ

นอกจากนี้ การลืมตาดูโลกครั้งแรกของลูกชาย ยังเป็นอีกหนึ่งสาเหตุสำคัญที่ทำให้เขาตระหนักได้ว่า ฟุตบอลไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายที่จะต้องไปทุ่มเทถวายชีวิตให้ขนาดนั้น กลับกันเลย มันควรเป็นความสุข เป็นแรงบันดาลใจที่เด็ก ๆ ใฝ่ฝันถึง เราจึงได้เห็นรอยยิ้มของ ‘ตาแว่น’ นี่ในทุก ๆ เกม แม้ว่าเกมนั้นจะไม่ได้จบลงด้วยผลของการคว้า 3 คะแนนก็ตาม

ผมบอกเลยนะครับ ในฐานะแฟนเชลซี พูดอะไรไม่ได้ไปกว่า…

“ชิบหายแล้ว!!! เกมนัดชิงชนะเลิศ ศึก คาราบาว คัพ แข้งลิเวอร์พูล แมร่งวิ่งกันเป็นม้าเคี้ยวยาอี แน่นอน!!!”

แต่ยังพอมีทางแก้ไขอยู่นะ ก็แค่ไปบอกอีตา เมาริซิโอ ปอเช็ตติโน่ ให้ประกาศลาออกจากตำแหน่งตามตอนจบซีซั่นดู อย่างน้อย ๆ เชลซี ก็ได้เปลี่ยนโค้ชล่ะ (หยอกกก!).